Chapter III- "Motel"

Chcę cię poznać.
Pozwól mi tylko to zrobić.
Zaufaj mi.

- Apartament małżeński -powiedziała na głos, gdy weszliśmy do środka- Nie wiedziałam, że brałam z Tobą ślub, ale może być- dodała z lekkim uśmiechem. Zaskakiwała mnie. Nie złościła się, wręcz przeciwnie chciała jakoś rozładować napięcie, które towarzyszyło nam przez całą drogę do tego motelu. Miała poczucie humoru, a w dodatku była ładna i inteligenta. Jak dla mnie kobieta idealna.
- Masz- rzuciła mi swoją komórkę- Zadzwoń do chłopaków z zespołu i poinformuj ich, że robisz sobie kilkudniową przerwę, ze swojej komórki nie korzystaj. Mogą nas namierzyć. A ja idę się ogarnąć- dodała wskazując na swoje zakrwawione ramie. 
Zrobiłem to co mi kazała, zadzwoniłem do Liam'a, gdyż był najbardziej ogarnięty. Wcisnąłem mu bajeczkę, że muszę pomóc swojemu przyjacielowi z podstawówki, gdyż przechodzi trudny okres w swoim życiu. Payne o nic więcej nie pytał. Co jak co, ale kłamanie opanowane miałem do perfekcji. Każdemu potrafiłem wcisnąć kit.

Rzuciłem się na wielkie małżeńskie łoże i przymknąłem zmęczone powieki. Po chwili usłyszałem jej głośne 'Ja pierdole', bez zastanowienia wszedłem do łazienki. Constantine siedziała na brzegu wanny w samej bieliźnie i nieudolnie próbowała sobie opatrzeć rękę. Byłem trochę speszony tym, że widzę ją roznegliżowaną,ale postanowiłem nie dać po sobie poznać, że mnie to krępuje.
- Pukać w domu nie nauczono?- naskoczyła na mnie, przykładając sobie wacik do rany. Puściłem jej uwagę mimo uszu i podszedłem bliżej by przyjrzeć  się ranie. 
- Kula jest w środku?- zapytałem delikatnie dotykając skóry na jej ramieniu, co wywołało gęsią skórę na jej ciele. 
- Nie, na szczęście to tylko draśnięcie-odpowiedziała krzywiąc się z bólu. Niby tylko draśnięcie, ale wyglądało  dosyć paskudnie. Ciągle sączyła się z niego krew, a ramię wokół miejsca postrzelenia okropnie spuchło. Obwiałem się, że wacik i woda z kranu nie sprawią, że rana zostanie dobrze odkażona. W każdej chwili mogła wdać się jakaś infekcja. 
- Trzeba z tym jechać do szpitala- stwierdziłem. Ta jedynie pokręciła przecząco głową. 
- Nie. Nie mogę się nigdzie pokazywać. Ty również. Ścigają nas- odparła- Gdzieś w łazience powinna być apteczka... Chyba
Miała rację, zestaw pierwszej pomocy, leżał w szafce pod umywalką. Wyjąłem z niego potrzebne rzeczy i pomogłem jej opatrzyć ranę.
-Teraz zaboli-powiedziałem cicho przykładając wacik nasączony wodą utlenioną do obrażenia. Constantine zagryzła dolną wargę, zaciskając dłonie w pięści. Trzymała się twardo, jak na dziewczynę. Była silniejsza nawet od niejednego faceta. Imponowało mi to, ale też zawstydzało. Ciągle miałem przed oczami jak mnie dziś z łatwością powaliła na ziemię. 
Cześć jestem Zayn Malik i pobiła mnie dziewczyna.


Leżeliśmy w ciszy, chciałem  zapytać ją kim jest? Co nam grozi? Dlaczego jesteśmy ścigani? Jednak nie zacząłem od tych pytań. 
- Constatine śpisz?- zapytałem cicho, przekręcając się w jej stronę. 
- Nie- odparła krótko. Jej głos był spokojny i opanowany. Uznałem to za dobry znak i postanowiłem wypytać ją o kilka istotnych spraw.
- Skąd wiesz, że należę do zespołu?-wypaliłem na wstępie. Tak odpowiedź na to pytanie interesowała mnie najbardziej. Na początku myślałem, że nie wie, że jestem 'gwiazdą'. Nie traktowała mnie jak kogoś sławnego. Większość dziewczyn na jej miejscu piszczała by i mdlała na mój widok. A ona taka nie była, co potwierdzało, że jest wyjątkowa i inna w ten dobry sposób.
- Proszę cię. Nie urodziłam się wczoraj. Wiem, że jesteś Zayn Malik masz 19 lat, chodzisz z niejaką Perrie Edwards co jednak nie zatrzymało cię przed flirtowaniem ze mną. Pochodzisz z Bradford, masz trzy siostry i należysz do zespołu One Direction razem z Harrym, Liam'em, Louisem, oraz Niall'em- powiedziała, a moje oczy powiększyły się ze zdziwienia. Nie ma co, orientowała się i to nieźle. 
- Skąd ty to wszystko wiesz?-zapytałem zdumiony- Jesteś naszą fanką?
Constantine wybuchnęła śmiechem, co trochę mnie uraziło. 
- Nie, nie jestem fanką. Moja kuzynka jest e... jak wy to nazywacie Directionerką? Tak jest Directionerką i zawsze, gdy spotykamy się na jakiś rodzinnych obiadkach to ciągle o was nawija, jacy wy to utalentowani, fajni i przystojni. Zgłupieć można- 'pożaliła się'.
- Się nie myli- powiedziałem rozbawiony, lecz po chwili spoważniałem. Za bardzo się rozpraszałem, jeszcze moment, a zapomniałbym o co chciałem ją wcześniej zapytać- Constantine o co w tym wszystkim chodzi?- spojrzałem na nią. Nie widziałem jej dokładnie, choć leżała nieopodal mnie. W pokoju panowały egipskie ciemności, dostrzec mogłem jedynie jej zielone tęczówki, które wręcz błyszczały w ciemności. 
- Sama nie wiem. Dostałam zlecenie, że mam odzyskać jakiś chip, na którym znajdują się jakieś mega ważne informacje. Uprzedzę twoje pytanie nie wiem co to za informacje. Nie mówili mi. Kazali tylko go odzyskać- powiedziała cicho- Czasem żałuję, że wplątałam się w to wszystko, no bo mogłabym teraz spać spokojnie w domu nie obawiając się o swoje ani twoje życie- dodała wzdychając lekko.
- Należysz do jakiejś  mafii?
- Czy wyglądam jak córka mafioza?- zaświeciła lampkę przy łóżku. Widocznie rozmawianie ' w ciemno' jej nie odpowiadało. Mi w zasadzie też, wolałem ją widzieć.
- Prawdę mówiąc tak, masz niesamowitą urodę i rewolwer w torebce. Jesteś jak jedna z głównych postaci 'Ojca chrzestnego'- powiedziałem szczerze, patrząc jej prosto w oczy. To wszystko było takie dziwne. Nie znałem jej, nie wiedziałem absolutnie nic o jej przeszłości ani teraźniejszości. Wpakowałem się w niemałe tarapaty, a i tak myślałem tylko o tym co zrobić, by polubiła mnie w ten inny sposób. Jednym słowem byłem żałosny. Ta dziewczyna zmieniła mnie w jakiegoś nieudolnego romantyka, a co gorsza nie przeszkadzało mi to- To kim jesteś?- zapytałem w końcu nie odrywając od niej wzroku.
- Jestem hmm agentem.. tak, tak to chyba można nazwać. Jestem agentem-odparła, choć nie do końca była pewna swoich słów. Zdziwiłem się. Ona miała taką fuchę? Przecież to dziewczyna! Nie żebym był jakimś szowinistą i nie wiedział o równouprawnieniach, ale po za tym, że była dziewczyną to była nastolatką. No chyba, że jest po czterdziestce i stosuje jakiś mega dobry krem na zmarszczki. 
- Ile masz lat?- kolejne pytanie wypłynęło z moich ust. Z początku czułem się zakłopotany tym, ze wypytuję ją o wszystko, jednak z czasem to zostało przysłonione chęcią poznania czarnowłosej piękności.
- No wiesz!- oburzyła się- Mama nie nauczyła cię, że kobiety o wiek się nie pyta? A tak na serio to mam 19 lat- oznajmiła, całkowicie zbijając mnie z tropu.
- Kto dał dziewiętnastolatce broń do ręki i wysłał na misję, gdzie naraża swoje życie?- krzyknąłem zbulwersowany- Przyznaj ściemniasz jak nic, po prostu jesteś córką mafioza, tamte zbiry zabiły ci ojca  a ty chcesz wyrównać rachunki- dodałem. Constantine wybuchnęła śmiechem. Nie powiem wyglądała uroczo, gdy się uśmiechała gdyż na jej policzkach pojawiały się dwa dołeczki, tak jak u Harry'ego.
- Może zamiast śpiewać rozważ pracę reżysera? Właśnie stworzyłeś w swojej główce scenariusz jakiegoś filmu sensacyjnego- powiedziała przez śmiech, lecz szybko zamilkła, gdyż usłyszeliśmy głośny huk.
- O matko- szepnęła z przerażeniem. 

♠ Witam ! W końcu zmusiłam się i napisałam rozdział na tego bloga. Jak zwykle nie podoba mi się, ale przyzwyczaiłam się do tego, że wszystko co stworzę wydaje mi się jednym słowem do dupy. Mniejsza z tym, chciałam ogólnie wam przekazać, żebyście się za bardzo do tego bloga nie przywiązywały ( o ile się da :O) bo za wiele rozdziałów to się na nim nie ukarze, planuję jeszcze z 8 rozdziałów + epilog, ale to nie jest pewne. 
Gdy zaczynałam tworzyć historię Zayn'a i Constantine miałam masę pomysłów, a teraz wszystkie zniknęły i nie mam pojęcia jak to dalej prowadzić. Ale będę się starała dokończyć ich historię. :)
Tak w ogóle to chciałam wam podziękować, za komentarze, każdy z nich wywołuje niemały P 
Pozdrawiam serdecznie i jeszcze raz MASSIVE THANK YOU! ♥